Vorige maand deelde ik 6 korte tips om thuis meteen toe te kunnen passen. Met welke tip ben jij aan de slag gegaan en heb je toegepast? Leuk als je dat wilt delen. Denk je nu. Ehm.. ohja die zal ik later nog goed doorlezen en is dat er door de drukte van de dag bij in geschoten? Lees de tips hier dan nog even terug.
In de tips sprak ik over gevoelens en het ontkennen daarvan, daar wil ik vandaag graag dieper op in gaan. Ben je bekend met de 4 basis emotie, ook wel de 4 b’s genoemd of de primaire emoties? Dat zijn boos, blij, bang en bedroeft, dit zijn de basis emoties waaruit alle andere emoties onder hangen
Accepteer jij de gevoelens van je kind?
Emoties zijn niet goed of fout. Al hebben we in onze maatschappij wel de neiging om bijvoorbeeld de emotie blij als positief te bestempelen en boos als negatief. Maar alle emoties zijn even belangrijk, omdat ze allemaal een eigen functie hebben. Boos leert je bijvoorbeeld om grenzen aan te geven. Bang waarschuwt je voor gevaar en voorkomt dat je jezelf of een ander schade of pijn doet. Blij werkt als versterkend om iets nog een keer te doen en bedroefd helpt je om te rouwen. Het gaat er meer om dat de emoties in balans zijn. Je kunt wel TE bang reageren, of TE boos. Of zelfs TE blij. Dan kun je wel spreken van positief of negatief. Alleen is de emotie zelf niet positief of negatief, maar de manier waarop je ermee omgaat..
Kinderen gedragen zich zoals ze zich voelen. Ze kunnen niet doen alsof. Door de gevoelens van je kind te accepteren, kun je hem helpen. Maar in hoeverre accepteren we de gevoelens van onze kinderen? Hoe zijn we gewend op ze te reageren? En wat is het effect daarvan?
Goed om daar eens bij stil te staan. We maken vaak gebruik van ontkennen, filosofisch antwoorden, advies geven, vragen stellen, verdedigen van de andere persoon, logica en uitleg, sarcasme of psychoanalyse. Dit zijn de gebruikelijke manieren waarop we reageren. Daarmee gaan de luiken juist dicht als een kind hevige gevoelens ervaart. Kinderen gaan in de weerstand en de gevoelens worden alleen maar versterkt.
Wat dan wel?
Maar wat dan? Wat daarbij vaak kan helpen is rustig luisteren en je kind de volle aandacht te geven. Om een voorbeeld te noemen; Je kind thuiskomt uit school en zegt nooooooit meer naar school te willen, dat de juf of meester hem haat, noooit meer met een bepaald vriend(innetje) wil spelen of de toets helemaal verpest te hebben. Vaak zijn we geneigd om te zeggen “zo erg is het ook niet” of geven we advies “de volgende keer ..”. Of nog erger.. “wat heb je zelf gedaan?” Zoals ik hierboven al schreef ontken je hiermee de gevoelens van je kind en gaan de hakken nog meer in het zand, als een kind heftige gevoelens ervaart. Ze gaan in de weerstand en de gevoelens worden alleen maar versterkt. Dus de volgende keer als je jezelf hierop betrapt kijk eens of je echt kunt luisteren zonder oordeel en benoem wat je ziet. “Je voelt je …” of “ik zie aan je dat …”
Door het gevoel te erkennen geef je je kind de mogelijkheid om eigen gedachten en gevoelens te onderzoeken, en eventueel zelfs met een oplossing te komen.
Ik ben benieuwd naar je inzichten naar aanleiding van dit schrijven, of waren het open deuren en wist je dit al? Ook dan ben ik benieuwd. Wil je dat met mij hieronder delen?
